Veela/Yarı Veela Alımları

Gecenin karanlığında ilerlerken, kulaklarını dolduran tek ses pürüzlü yolda giden topuklarının sesleriydi. Etraftaki evler, yüzyıllar öncesinden kalmaydı ve yarısından çoğu boştu. Bazıları ise aile yadigarı olduğu için içerlerinde pek az insan yaşıyordu. İlerlediği yol, bir labirent gibiydi. Girmesi kolay, çıkması zor bir yerdi. Sokak ve evler… Hepsi birbirlerine benziyorlardı. Çok az ileride görülen şapel, aslında üç sokak daha ötedeydi. Cadı, topuk tıkırtılarına ve şu anda içinde bulunduğu tehlikeli durumda pek fazla aldırması gerekiyordu, ama aldırmadan köşeleri dönüyordu. Evet, buluşacağı kişi köstebekti. Kötü tarafta görünen ama iyi tarafta çalışan bir köstebek. Bunu kumral cadıdan başkası ve birkaç kişi haricinde kimse bilmiyordu. En gizli yerlerde, en ücra köşelerde ve Tanrı’nın unuttuğu adalarda buluşmaktan sıkılıyordu. Ama ikisinin hayatı da söz konusuydu. Eğer her iki taraftan birileri onları yan yana görürlerse, ikisininde kaçış şansları gerçekten zordu. Evet, Michael ile tanışmaları eskiye, okul yıllarına dayanıyordu. Birbirleri ile kavga etmeden, tartışmadan duramıyorlardı. Birden sonra, birbirlerine yakınlaşmaya, konuşmaya ve iyi anlaşmaya başladılar. Aslında hepsi birden olmadı. Zamanla aştılar aralarındaki sorunları. Zamanla tamir ettiler yıkılan köprüleri. Şimdi ise, çılgınlık yapıp herkesin gözü önünde olan, ama en bilinmedik, bulunmadık yerleri seçiyorlardı. Bu seferde İtalya’da, mahalle arasında bir şapeli seçmişlerdi. Her buluşmalarında, oradan başka yere beraber cisimleniyorlardı ama olsun. Bir yerde buluşma kararları bile hayatları için tehlikeliydi. İkisi de oyunun kurallarını gayet iyi biliyorlardı.

Birden, cadının kulaklarını çalan çan sesleri doldurdu. Saatin tik takları gece yarısı on ikiyi gösteriyordu. Cadı, köşeyi döndüğü gibi, kendisini şapelin kapılarının önünde durdu. Çift kanatlı tahta kapı, hem gösterişli, hem de normal, özensiz gibi görünüyordu. Elizabeth son bir kez üstünü başını düzeltti ve asası ile kapının kilitinin üzerine bir kere tıklattı. Kapı, usulca aralanmıştı. Cadı, kapıdan içeriye bir yılan misali kaydı ve burnuna dolan keskin misk kokulu parfüm ile, sevgilisinin parfümü ile kendinden geçti. Damarlarında akan, annesinden kızına geçen bir yetenek akıyordu yine. İster istemez oluyordu bu. Michael ile her buluştuklarında, Veela’lık doluyordu içerisine. Damarlarından süzülen sihir, tüm vücudunu sarıp sarmaladı. O an, cadı kendisini dünyadaki tek özel ve güzel varlık hissetmişti. Egosu biraz daha tatmin olmuş, yüzleşemediği korkularını bir kenara bırakmıştı. Sadece parlıyordu. Normal bir parlama değildi bu. Damarlarından akan sihirli veelalık kanının, tüm vücudunu sarıp sarmalaması, en ücra köşelerini doldurması ve onu dışarıya yansıtmasıydı bu parlama. Şapel sessizdi. İleride banklarda oturan adam yavaşça ayağa kalktı ve Elizabet’e doğru ilerlemeye başladı. Cadı, bir iki adım daha yaklaştı adama. Adam gelip önünde durdu. Cadının dudakları bir an sinsilikle kıvrıldı. Adamın etrafında bir iki tur döndü. İçinden dışarıya yayılan etkileme, adamı tekrar etkisi altına almıştı. Cadı, adamın elinden tuttu ve bir ‘pop’ sesi ile, şapeli terk ettiler. Geriye ise, adamın misk kokulu parfümü sinmişti.